فعالیت گسترده مراکز شهرها تا حد زیادی وابسته به قابلیت دسترسی به آنها بوده است از گذشته تاکنون وقتی که این مراکز قابلیت دستتترستتی مطلوبی داشتتتند از مزیت رقابتی مطلوبی برای فعالیتهای تجاری که به تجمع سرمایه میانجامید برخوردار میگردیدند؛ با این حال خودرو محدودیت انسان به فواصل کوتاه و شتتیب زمین را کاهش داده و از میزان این تجمع کاستتته استتت. این وابستتتگی با ظهور جلوههای از تکنولوژی از بزرگراهها گرفته تا تکنولوژیهای مرتبط با شهرهای هوشمند وابستگی انسان به محدودیتهای مذکور را کاهش و بر میزان پراکندگی افزود و حرکت به سمت مناطق خوش آب و هواتر برای سکونت-اغلب منطبق بر ارتفاعات افزایش یافت و نیز مارکتها و مجتمعهای تجاری بزرگ گستتتترش یافتند به این ترتیب محدوده مراکز قدیمی شهرها توسط مهاجران و طبقات با سطح درآمدی پایینتر اشغال میشود و یا به محلی برای عمده فرو شیهای تجاری تبدیل میگردند؛ اگر این مراکز نتوانند به صورت مکانهایی با کیفیت زندگی بالا معاصرسازی شوند معانی از شان اجتماعی منفی به این مناطق الحاق میشود، مبتلا به فرسودگی شده ت صویر ذهنی-زمانی از شهر و تجربه تاریخی سکونت در شهر برای ن سلهای آینده مخدوش خواهد گردید؛ این امر لزوم باز آفرینی این نواحی در راستتتتای ارائه کیفیت بالایی از مکان در ارتباط با نظام های حمل و دسترسی، عملکردی، استخوانبندی فضای همگانی و منظر شهری را گوشزد میکند. از اینرو طرح بازآفرینی محلات با رویکرد پروژههای محرک توستتتعه در کارگروه طراحی شتتتهری دان شگاه بوعلی و به صورت پایلوت برای سه محله حاجی، کلپا و کبابیان پیگیری گردید که تدوین چارچوب طراحی شهری برای کل محله و طرح جامع سه بعدی برای مرکز محلات در را ستای معا صر سازی بافت در مجلد حا ضر ارائه گردیده ا ست
