بازآفرینی شهری در اروپا و امریکای شمالی از 1960 به این سو مطرح شد. این رهیافت برای رهایی شهرها از فرسودگی و وخیم تر شدن شرایط و کیفیت زندگی در نقاط حاشیه یا بافت های فرسوده و مرکزی شهرها و بازگرداندن امکان زیست و رونق به محلات مذکور بود. اگرچه در خصوص تعریف بازآفرینی شهری اتفاق نظر وجود ندارد اما یکی از تعاریف نسبتا جامع می گوید: به اقدامات دولت یا جامعه محلی است که به دنبال بازگرداندن و توسعه فرصت های سرمایه گذاری، اشتغال و مصرف و بالا بردن کیفیت زندگی در یک منطقه شهری اطلاق می شود(Couch,2011:3) نزدیک به یک قرن از شهرسازی در معنای جدید و در قالب الگوی معروف به «سبک تهران» در ایران می گذرد. بر خلاف سنت دیرین شهرسازی ایرانی که هر شهر هویت و سبک خود را داشت در این سبک تهران به عنوان نماد شهر مدرن به عنوان الگویی برای همه شهرهای ایران درآمد( و تهران خود نیز الگویی وارداتی از بیرون بود) و به تعبیر مارشال برمن همه میراث معماری و شهرسازی و ارکان شهر تاریخی ایران رو به دود شدن و به هوا رفتن گذاشت. این روند طی سالهای اخیر و ناشی ازرونق بازار مسکن و مستغلات و ارزش افزوده ملک و زمین و تبدیل زمین شهری به کالایی سودآور در ایران چنان دگردیسی را در چهره و هویت شهرهای ایرانی به همراه داشت که اگر به فاصله تنها چند سال شهری برای بار دوم مشاهده گر بیرونی نظاره کند،به دلیل تغییرات وسیع در کالبد، سیما و نظامات شهری مشکل بتواند شهر را بشناسد!. در جریان نهضت بساز و بفروشی شهرهای ایران بسیاری از اصول صحیح شهرسازی ایرانی به محاق فراموشی رفته است.پروفسور سایمون بل پژوهشگر شهری از دانشگاه ادینبورگ انگلستان پس از بازدید از ایران گفته است: من پیشنهادم این است که شما از پیشینه معماری و شهرسازی خود استفاده کرده و سعی کنید تا معنا و مفهوم آنرا دریابید. معماریی که در کاشان، اصفهان و ابیانه دیده می شود هیچ ارتباطی به آنچه در حال حاضر در ایران می گذرد نداشته در حالیکه با زندگی مدرن نیز قابلیت های تطابق بسیاری دارد. یک معماری هم پیوند با طبیعت، بومی، زیبا، کاربردی و عملکردی، بدون زوائد که متاسفانه در معماری امروز تهران دیده نمی شود. فضاهای شهری در تهران به واسطه عدم حضور شهروندان و تنوع زندگی نتوانسته اند به مکان های شهری تبدیل شوند. به طور مثال در اصفهان جداره زاینده رود، میدان های تاریخی و یا میدان
