یافته های باستان شناختی اخیر دالمایی در دشت های کردستان و همدان و اهمیتی که عوارضِ طبیعی در تعیینِ مرزها و سرحداتِ حوزه های فرهنگی و تحلیل تحولات بین منطقه ای دارند، ضرورت هایی را در بازبینیِ منطقه بندی باستان شناختی در محدوده روابطِ مرکزِ فلاتِ ایران و زاگرسِ مرکزی ایجاب کرده اند. محدوده فلاتِ مرکزی عمدتاً مشتمل بر دشت هایِ کاشان، قم و ساوه، قزوین، تهران، و حاشیه دشتِ کویر دانسته شده که البته نامی از مناطقِ کردستان، همدان و مرکزی در آن به میان نمی آید. در صحبت از منطقه زاگرسِ مرکزی نیز محوطه هایی فراتر از اسدآباد و نهاوند موردتوجه قرار نگرفته است. بازبینیِ تحولات فرهنگی پیش ازتاریخ منطقه در تعامل با عواملی چون عوارضِ جغرافیائی، مرزبندیِ حوضه هایِ آبریز، کیفیتِ مسیرهایِ ارتباطی و انسجامِ پراکندگیِ برخی از موادِ فرهنگیِ چون سفال نشان می دهد که باستان شناسان برایِ بخش های عمده ای از این منطقه هرگز نقشی در تعیینِ محدوده حوزه هایِ فرهنگی قائل نبوده اند. مطالعه ویژگی های جغرافیائی و مستنداتِ فرهنگی، بر تعریفِ هویتِ متمایز و الگومندی در ”غربِ نزدیکِ“ مرکزِ ایران، منطبق با پهنه زمین شناختی ارومیه ـ همدان، تأکید دارد. شفافیت چنین تعریفی، می تواند تحلیلِ بروز و تحول پدیده هایی چون نفوذِ فرهنگ هایِ دالما و کور ا ـ ارس در حاشیه هایِ غربیِ مرکزِ فلات و نوارِ شرقیِ زاگرسِ مرکزی را، در چهارچوبِ تعاملاتِ سرحدیِ حوزه هایِ فرهنگی، تسهیل کند.
