وقتی سخن از زبان متن در میان باشد، نظر زبان شناسان و منتقدان ادبی، بیشتر به وجه نوشتاری معطوف است، وجهی که در تقابل خود، وجه گفتاری را به یاد می آورد. تقابلی که از زمان پدید آوردن خط تاکنون، در نظر پژوهش گران زبانی بوده است. پس از توجه و اهمیتی که فردینان دوسوسور به نمود برجسته ی گفتار بخشید و نوشتار را شکل ناقص گفتار به شمار آورد، زبان شناسان هرجا از تقابل نمودهای زبانی سخن گفتند، بیشتر به همین زبان نوشتار و گفتار بسنده کردند. آنچه در این مقاله به عنوان «نمود ایما» مطرح است نمود دیگری است که به نظر نگارنده تاکنون مورد توجه ویژه دانشمندان قرار نگرفته است.
