سمبل یکی از ابزار تصویرآفرینی است و مهم ترین ویژگی آن، نداشتن یک معنی مشخص و صریح است؛ به همین دلیل از یک سمبل، معانی مختلفی برداشت می شود. در دوره پهلوی از آنجا که فضای استبداد، به نویسندگان و منتقدان اجتماعی، اجازه انتقاد صریح نمیداد، در زبان و فکر شاعران و ادیبان، سمبل بسیار مورد توجه قرار گرفت. ابتهاج نیز که شاعری متعهد به نظر می رسد و از عرصه اجتماع و تب و تلب های جامعه به دور نبوده، از سمبل در جایگاه وسیله ای برای بیان مضامین و مفاهیم اجتماعی، استفاده کرده است.
