داستان سیاوش، در شاهنامه ی فردوسی از اعتبار ویژه ای برخوردار است. مفاهیم عمیق و ظرفیت های بالای این داستان به گونه ای است که نظر بسیاری از پژوهندگان فرهنگ، زبان و ادبیات فارسی را از جهات گوناگون به خود معطوف کرده؛ از این عطف توجه نقد و بررسی های ارزنده ای حاصل آمده است. مصطفی رحیمی(1305-1381)، روشنفکر و مترجم نویسنده ی مطرح دوران خود نیز مقاله ای با عنوان «داستان سیاوش، تمثیلی از عظمت و فاجعه ی اخلاق»، نوشته که با توجه به اهمیت عنوان مقاله، بیش تر با روی کرد ارزش گذاری های اخلاقی به این داستان نگریسته است. با توجه به این که رحیمی یکی از بهترین مترجمان آثار سارتر بوده، در نقد و بررسی داستان سیاوش، مانند دیگر آثار داستانی و تحقیقی خود از تأثیر اندیشه های اگزیستانسیالیستی سارتر دور نمانده یافته های او خواسته یا ناخواسته با اصول اگزیستانسیالیستم منطبق شده است. هدف این پژوهش توصیف و تبیین نگرش اگزیستانسیالیستی مصطفی رحیمی به داستان سیاوش است. روش کار این پژوهش مبتنی بر توصیف دست آوردها و تبیین و تحلیل آن هاست که از طریق فیش برداری آثار و مطالعه در کتابخانه انجام یافته است. طی بازنگری مقاله ی یاد شده و درنظرگرفتن اندیشه های رحیمی در دیگر آثارش، مشابهت و مطابقت نظرگاه های او درباره ی شکل گیری داستان سیاوش با مؤلفه های اصلی اگزیستانسیالیسم، چون تقدم وجود بر ماهیت، امکان ناضرور، تأکید بر آزادی انسان در انتخاب امکان های پیش رو، آفریننده بودن آدمی، مسئولیت کلی بشر، دلهره و وانهادگی، اصالت شخصی یا اخلاق اگزیستانسیالیستی، مرگ پیش رو، و مهم تر از همه تعهدمندی ادبیات؛ کاملاً آشکار شد. این پژوهش با استناد به یافته های ذکرشده، خوانش اگزیستانسیالیستی مصطفی رحیمی از داستان سیاوش را نشان داده است.
