میتوان گفت که دین و ادب عضوهای جداناشدنی از فرهنگ و آداب و رسوم یک ملت هستند و معارف اسلامی همیشه مورد توجه شاعران و نویسندگان ایرانی بوده است. آنها سعی کردهاند از مضامین قرآن و حدیث برای ارتقا و دلنشین کردن سخن خود استفاده کنند و کلام خود را بوسیله قرآن و حدیث دلپذیر نمایند. مصلح بن عبدلله سعدی شیرازی شاعر و نویسندهی بزرگ قرن هفتم هجری اثر گلستان را به رشته تحریر درآورده است. این اثر گرانمایه حاوی نکات بلاغی و ادبی فراوان است. بدون تردید انتساب سعدی به دین و ﺑﺮرﺳﻲ ﺑﺨشﻫﺎﻳﻲ از آﺛﺎرش از اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮ، هیچگاه ﺑﻪ دور از واقعیت و بیگانه با شان و شخصیت علمی جامع وی نمیباشد؛ این خود اوست که پیش از همه، شجره علمی قبیلهاش را به جهت وابستگی و انتساب به دانشِ دین میستاید، آنجا که میگوید: همه قبیله من عالمان دین بودند مرا معلم عشق تو شاعری آموخت این تحقیق با هدف پاسخگویی به این مسأله صورت میپذیرد که سعدی شیرازی در محتوای گلستان تا چه حد از معارف دین اسلام، یهود و مسیحیت بهره برده است. مبانی نظری این تحقیق را قرآن و کتب حدیث و کتاب گلستان و کتاب و مقالاتی که درباره تاثیر ادیان ابراهیمی در گلستان نگارش یافتهاند تشکیل میدهد. یافتههای تحقیق نشان میدهد که دین اسلام بیشترین تاثیر را نسبت به دو دین یهود و مسیحیت بر گلستان داشته است و دیدگاه سعدی نسبت به دو دین یهود و مسیحیت تحت تاثیر قرآن و روایات معصومین است.
