ادبیات نمایشی، برخلاف جایگاه و پیشینهای که در ادبیات غرب دارد، چنانکه بایسته و شایسته باشد، در ایران مورد اقبال و توجه نویسندگان و مخاطبان ادبیات قرار نگرفته است؛ به همین سبب، مراحل رشد، تکامل و شکوفایی خود را بهکندی طی میکند. این ژانر نوپای ادبی، بهویژه در سالهای معاصر از قلم نویسندگان بهنام و صاحبسبکی همچون غلامحسین ساعدی، بهرام بیضایی و اکبر رادی، بهره برده است. در این میان اکبر رادی، که با حفظ وفاداری به درام، جز برای تیٔاتر قلم نزده، بیشتر شایان توجه است. رادی در حوزه نمایشنامهنویسی، یکی از برجستهترین نویسندگان معاصر به شمار میرود. کسی که در پیشبرد نوع نمایشنامه و جهان نمایشنامهنویسی در ایران، نقش بهسزایی دارد. وی با حدود پنجاه سال کوشش، با خویشکاری شایسته برای آفرینش آثاری ارجمند و خلق شخصیتهای ماندگار در زمینه تیٔاتر، امروزه با عنوان پدر نمایشنامهنویسی معاصر ایران شناخته میشود. پژوهش حاضر به بررسی شخصیتهای نمایشی اکبر رادی و سیر تحول آنها میپردازد. نویسندگان این مقاله، نخست به دستهبندی گونههای شخصیتی در نمایشنامههای رادی پرداخته، سپس وجوه تمایز و تشابه شخصیتها، تحول و تکامل آنها را برجسته ساختهاند.
