درک ذات خداوند و دریافت کیفیت صفات او، از مسایٔل پیچیدهای است که انسان باشعور و آگاه در همه دورانها به آن اندیشیده و در جستجوی فهم آن برآمده است. این نکته در قرنهاای بسایار، هساته اصای بحا هاای عارفاان، فییسوفان و متکیمان شرق و غرب بوده است. آنان در آثار خود کوشیدهاند تا از این راز سربهمهر پرده برگیرناد کاه خدا چگونه وجودی است و از چه راه با او ارتباط عمیق م توان برقارار کارد. در میاان عارفاان شارق ، مولاناا جلالالدین بیخ از بزرگترین کسان است که در آثار خود خداوند را توصایف کارده اسات. او در آثاار خاود باا استفادهازآموزههایقرآن ،دربارهخداوندوکیفیتذاتوصفاتاو،بسیارسخنگفتهاست.بخشدرخورتوجه از اندیشههای او در غزلها و در مثنوی، بهگونه مستقیم و در قالب شخصیتهای دیگر، دربااره تحییال و توصایف خداوند است؛ درواقع خداوند هسته اصی در اندیشههای کییدی مولاناست. رودلف اُتو نیز از دینپژوهاان غربا و یک از بزرگترین پدیدارشناسان دین و پیشگامان روانشناس دین است کاه در کتاا پارآوازه خاود، مفهاو امار قدس ، با نگاه پدیدارشناسانه به تفسیر «تجربه دین » م پردازد و جنبههای از «پدیدههای شهودی» و «تجربههاای دین » را با نا های ویژهای مانند «نومینوس» یا «امر مینوی» برجسته م کند. اندیشههای رودلف اُتو، بهویژه درباره امر قدس ،بهبرخ ازاندیشههایمولانادربارهشهودبسیارنزدیکاست.
