احمدرضا احمدی، یکی از ستاره های آسمان ادبیات معاصر ایران به شمار می رود. چهره ی نام داری که ده ها مقاله کتاب ، پایان نامه و پایگاه های دیگر علمی و ادبی، به گونه ای برجسته، به شعر و نوشتار او پرداخته اند. آثار گوناگون او، به ویژه در بخش ادبیات کودک، توجه منتقدان، نویسندگان و پژوهش گران بزرگ را به خود جلب کرده است. جایزه هایی که نصیبش شده، فیلم های ساخته شده و ترجمه های کارهای او، همه بر این نکته دلالت دارد که نام او به عنوان یکی از چهره های ماندگار ادبیات معاصر، در ذهن تاریخ و ادبیات فارسی، جای گرفته است. احمدرضا احمدی، اگرچه نامی پرآوازه دارد؛ اما محتوای نوشته ها و سروده های او و هم چنین تصویرهای ادبی و خیالی اش، با توجه به ساختار و سبک و سیاقی که به شاعر منحصر است، به سادگی در اختیار خواننده قرار نمی گیرد. شعر احمدی، از آن دست شعرهایی نیست که اگر از ساخت و بافت صوری و فرمی اش غافل شدی، محتوا نگذارد در هجوم زبان گم شوی؛ از آن دست سروده هاست که باید با تأمل خوانده شود. شعری که گره ی ارتباطش را درنگ، اندیشه و فهم تصویرها باز می کند. از این رو می توان او را شاعر تصویرهای غریب و زبان ویژه نامید.
