طنز سیاه، یکی از زیر مجموعـههـای طنـز و کمـدی اسـت. طنـز سـیاه نگـاهی تمـسخرانگیز بـه موقعیتهای بیمارگونه و هولناک و موحش دارد و اغلب با مرگ، دلهره، رنج، تـرس، انـدوه و پـوچی همراه است. اوضاع ناهمگون سیاسی و اجتماعی، نظریات فلسفی هگل و رمانهای سیاه، منجر به ظهور این گونه طنز در ادبیات غرب شد. اصطلاح »طنز سـیاه«»Humour Noir« را نخـستین بـار آنـدره برتـون، نظریـهپـرداز سوررئالیـست فرانسوی، در سال 1935 در توصیف عبارت »ذهنیت عینیشده« هگل به کار برد و در گلچین طنز سیاه، جاناتان سویفت را به عنوان پیشگام اینگونه، معرفی کرد. ویژگیهای مهم طنز سیاه در ادبیات داسـتانی عبارتند از: تضاد، اغراق، مسخ و استحاله، انحراف از موضوع و توصیف و فضاسازیهای گوتیک. این مختصات در ادبیات فارسی، در داستانهای صادق هدایت، غلامحسین ساعدی و بهرام صادقی به صورتی برجسته، بروز دارد. هدف از این مقاله، تعریف، واژهشناسی طنز سیاه و معرفی ویژگیهای آن بـه صـورت تطبیقـی در ادبیات داستانی فارسی و انگلیسی به روش توصیفی- تحلیلی است.
