طنز را بر اساس محتوا و مضمون به دو دستهی طنز سیاه و طنز سفید تقسیم کرده اند. طنز سیاه، نگاهی تمسخرانگیز به موقعیتهای بیمارگونه، هولناک و موحش دارد و اغلب با انواع هنجارگریزی، دلهره، رنج، ترس، اندوه و پوچی همراه است و به نوعی زیرمجموعه ی ادبیات سیاه نیز قرار می گیرد که با نگاهی بدبینانه، به توصیف ابتذال، مرگ اندیشی، تنهایی بشر معاصر، سرخوردگی از جامعه و مانند آن می پردازد. طنز سیاه علاوه بر اینکه در متن های گوناگون و ژانرهای مختلف کاربرد دارد، یکی از ویژگی های مکتب سوررئالیسم نیز به شمار می رود. هدف و جامعهی آماری این تحقیق، معرفی طنز سیاه، پیشینه و ویژگیهای آن و بررسی نمونهها و نمایندگان برجسته ی آن در فاصلهی سالهای 1300 تا 1357 در ایران بوده است؛ اما با توجه به گستره ی آثاری که در این دوره در زمینه ی داستان، شعر، ادبیات نمایشی و... تولید شده است، ما دایره ی این تحقیق را در حیطه ی آثار داستانی سه نویسنده ی شاخص این دوره؛ یعنی صادق هدایت، غلامحسین ساعدی و بهرام صادقی، خلاصه کردیم تا به طور برجسته تر بتوانیم طنز سیاه را بررسی و تحلیل کنیم. طنز سیاه در داستان های فارسی از سال 1300 تا 1357، با تمام شگردهایش در داستان های این سه نویسنده بسامد دارد. در این رساله در فصل اول کلیات و در فصل دوم به پیشینه ، تعاریف طنز سیاه می پردازیم. فصل سوم روش تحقیق و فصل چهارم ویژگی های طنز سیاه در داستان های هدایت، ساعدی و صادقی همراه است. در فصل پنجم نیز به نتایج حاصل پرداخته شده است. نوع این تحقیق، بنیادی و از نوع نظری است. طنز سیاه بر مبنای نظریات مطرح در نقد ادبی، عناصر داستان، انواع ادبی و مکتبهای ادبی، تجزیه و تحلیل و اطلاعات لازم از طریق منابع کتابخانهای و اینترنتی جمعآوری شده است.
