سعدی ی شیرازی از بزرگ ترین مشاهیر شعر و ادب فارسی ست. ابعاد شعر او چنان گسترده است که راه به سویه های شناخته و ناشناخته ی ضمیر ما می برد. مؤلفه های فکری، بلاغی، دستوری، فصاحت، بلاغت، فرم و دیگر چیزها، به سبب سرآمدبودن مورد توجه فکر و اندیشه و فرم شعری دوران خویش و بالطبع دوران های بعدی واقع گردید و چنان در روح و ضمیر تاریخ فرو رفت که هنوز که هنوز است پس از گذشت حدود هفت صد سال از عهد او باز ما آثار زبان و فکر او را در ادبیات خویش و گاهی ادبیات جهان می بینیم. این مقاله به استناداتی به همین مقوله خواهد پرداخت
