در آثار ادبی، تصویر اساسی ترین عنصر شعری ست. مجموعه ای امکانات بیان هنری در شعر و نثر که زمینه ی اصلی آن را تشبیه و استعاره و اسناد مجازی و تشخیص و حس آمیزی و رمز و گونه های دیگر بلاغت تشکیل می دهد. تصویر یکی از ویژگی های برجسته و از عناصر بسیار مهم شعر منزوی است. تا اندازه ای که می توان گفت بارزترین عنصر شعری او تصویرسازی های خلاق بکر و شاعرانه است. هنر برتر او اندیشیدن در شعر همراه تصویر است که این روال زندگی جاودانی به شعر او بخشیده است. از میان عناصری که در کل مجموعه تصویر شعر منزوی را تشکیل می دهند، تشبیه، استعاره، پارادوکس، تلمیح، بدل بلاغی، حس آمیزی و تشخیص است. برخی از این انواع بازگرفته شده از شاعران پیشین است و برخی آفرینش خود منزوی است. در نمونه ی نخست او به پدیده های جهان گاهی از چشم حافظ و رودکی و مولانا و شاعران دیگر می نگرد و در بخش مهمی از تصویرهای شعر خود دیدگاهی مبتکرانه و خلاق دارد. تصویرهای در شعر منزوی از هارمونی و هماهنگی و هنجاری با بافت و ساخت حساب شده ای برخوردار هستند. او در تصویرهایی که به عنوان مثال به معشوق مجازی مربوط است، از هنر تشبیه مدد می گیرد؛ اما آن جا می خواهد به شعرش رویه ی سیاسی و اجتماعی ببخشد، از تصویر استعاره مدد می جوید. در این مقاله مقوله ی تصویر در سروده های حسین منزوی، از زاویه های گوناگونان مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.
