تشبیه یکی از صور خیال با اهمیت در علم بیان است. بررسی و تحلیل ساختار متنوع و متعدد و عناصر تشکیل دهنده ی آن از نظر شکل و محتوا می تواند معرف سبک خاص شاعری باشد. در مقاله ی پیش رو نخست در پی آن هستیم که جای گاه تشبیه را در شعر قیصر امین پور بررسی و تحلیل کنیم؛ بدین روی طبقه بندی انواع تشبیه در شعر او بر اساس آن چه در بلاغت فارسی آمده است در این مقاله مورد توجه بوده است. از سوی دیگر می خواهیم بازگشت شاعر به کودکی های خود را با بررسی تشبیه های او برجسته سازیم. یکی از موردهای شباهت میان شاعران و کودکان، مسئله ی بازی نمادین است. کودک در مرحله ی پیش عملیاتی تقلیدی از صداها و کارهای اشخاص و جانوران را که در اطراف خویش هستند در خویش دارد. شاعر نیز در اثر ادبی به نمایش طبیعت جهان و زندگی می پردازد. این عمل را قدمای بلاغی محاکات نام گذارده اند که جوهر محاکات همان چیزی است که از کودکی آغاز می گردد. کودکان می توانند به سادگی با جای گزینی شخصیت یا چهره ی غایب را حضور ببخشند. کودکان واقعیت ها را به میل خویش تغییر می دهند و شاعران نیز در ساخت تصویرها و پیش برد بلاغت زبانی همان کار کودکان را منتها با ملاحظات شاعری سامان می دهند. امین پور در این گزارش معلوم شده است که به عنوان مثال با تشبیه همان کرده است که کودکان با قوه ی خیال خویش برای بازسازی امر غایب می کنند. امین پور مانند بسیاری از شاعران دیگر، بازگشت به کودکی در شعرش مشهود است. این خصیصه در آرایه ی تشبیه در سروده های او بهتر نمودار گشته است.
