انسان در شعر معاصر از جای گاه و اهمیت ویژه ای برخوردار است. این توجه و گرایش به انسان، در اشعار احمد شاملو با جدیت بیش تری به چشم می خورد تا جایی که می توان گفت سرودن از انسان و انسان گرایی یکی از مشخصه های سبکی وی است. شاملو از نخستین شاعران معاصر است که به انسان و انسان محوری پرداخته است و می توان توجه ویژه اش به انسان را، متأثر از مکتب اومانیسم دانست. توجه به انسان، مشکلات و گرفتاری هایش، هماره از دغدغه ها و مشغله های اصلی این شاعر بزرگ بوده است. با توجه به این که مکتب اوم انیسم، مکتبی انسان محور و انسان گراست و با توجه به اهمیت انسان در سروده ها و آراء شاملو، در این نوشتار برآنیم تا ضمن اشاره ای مختصر در مورد اومانیسم و تاریخچه ی آن، به بررسی مؤلفه ها و شاخصه های اومانیستی در سروده های شاملو بپردازیم.
