یادگیری زبان دوم به ویژه برای یادگیرندگانی که قصد تحصیل با زبان دوم را دارند همواره چالش انگیز بوده است که بهره گیری از رویکردهای آموزشی مناسب می تواند نقش بارزی در این زمینه ایفا نماید. از این رو هدف اصلی این پژوهش؛ بررسی رابطه بین تکیه گاه سازی آموزشی و میزان یادگیری زبان فارسی در بین دانشجویان غیرفارسی زبان مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی قزوین می باشد. روش پژوهش مورد استفاده در این مطالعه از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان غیرفارسی زبان مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی قزوین در سال 92-93 می باشد. از جامعه آماری یادشده، 126 نفر به شیوه ی نمونه گیری نسبی انتخاب شد که این تعداد به مقیاس تکیه گاه سازی آموزشی پاسخ دادند. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده گردید. نتایج تحلیل داده ها نشان داد: بین تکیه گاه سازی آموزشی و انواع آن (شناختی، بافتی، رویه ای، فراشناختی و انگیزشی) با یادگیری زبان فارسی دانشجویان غیرفارسی زبان مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی قزوین رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. همچنین نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد تکیه گاه سازی شناختی، بافتی، رویه ای، فراشناختی و انگیزشی به ترتیب پیش بینی کننده ی مثبت و معنادار یادگیری (زبان فارسی) دانشجویان غیرفارسی زبان است که نقش تکیه گاه سازی شناختی در مقایسه با سایر تکیه گاه های آموزشی بیشتر نشان داده شد. نتایج این پژوهش حاکی از اهمیت توجه به تکیه گاه سازی آموزشی و انواع آن در پیش بینی افزایش یادگیری زبان فارسی یادگیرندگان غیرفارسی زبان است.
