انتقال از رشد رویشی به فاز زایشی از تحولات مهم در زندگی گیاهان می باشد. این پدیده در گیاهان عالی تحت تاثیر بسیاری از عوامل ژنتیکی و فیزیولوژیکی می باشد. شناسایی این عوامل یکی از اهداف مهم در اصلاح بسیاری از گیاهان می باشد. در دهه های اخیر گیاه آرابیدوپسیس به عنوان یک گیاه مدل در بسیاری از مطالعات مربوط به عمل گلدهی به کار رفته است و بسیاری از مسیرهای مربوط به کنترل گلدهی در این گیاه مشخص شده است. انتقال به مرحله گلدهی توسط ژن های ایجادکننده گل شامل FT،TSF، SOC1 و AGL24 تنظیم می شود که این ژن ها شناسایی ژن های مریستم گل را از طریق مسیرهای تناوب نوری، بهاره سازی، خودانگیزی و جیبرلین القاء می نمایند. تناوب نوری یکی از عمده ترین شرایط محیطی مؤثر در انتقال به گلدهی محسوب می شود که تحت تأثیر گیرنده های نوری فیتوکروم و کریپتوکروم و دو ژن CO و FT می باشد. ژن FLC که عمدتاً مسئول نیاز بهاره سازی در آرابیدوپسیس محسوب می شود مستقیماً به عنوان مانع تنظیم کننده های گلدهی FT و SOC1 بوده و از انتقال به گلدهی جلوگیری می کند. ژن های مسیر خودانگیزی عمدتاً مستقل از شرایط محیطی اند و باعث ممانعت از بیان FLC توسط فرآیند کنترل مبنی بر RNA یا تغییر کروماتین می شوند. در نهایت جیبرلین در زمانی که مسیر تناوب نوری غیر فعال است، به عنوان تسریع کننده گلدهی عمل می کند. در این مقاله مروری مکانیسم کنترل گلدهی در گیاه آرابیدوپسیس بررسی و اهمیت آن در اصلاح نباتات تشریح شده است.
