در بسیاری از کاربردهای صنعتی، جوشکاری به عنوان تنها روش مورد استفاده برای اتصال قطعات گوناگون شناخته می شود. با این حال، حضور مقادیر بالایی از تنش های پسماند کششی، یکی از مهم ترین مشکلات مربوط به سازه های جوشکاری شده است که به دلیل شکل گیری چرخه های حرارتی حین فرآیند جوشکاری، در قطعات ایجاد می شوند. نظر به اینکه حضور تنش-های پسماند کششی سطحی، به عنوان یکی از عوامل شتاب دهنده واماندگی های ناشی از خستگی و پدیده های مخرب دیگر شناخته می شود، حضور این نوع از تنش ها، تهدیدی جدی در برابر عمر و کارکرد قطعات جوشکاری شده است. تکرار این چرخه های حرارتی در فرآیند جوشکاری چند پاس، سبب شکل گیری سیستم پیچیده تری از تنش های پسماند می گردد که همین امر، مطالعه دقیق تر تنش های پسماند موجود در این مقاطع جوشکاری شده را ضرورت می بخشد. ساچمه پاشی، یکی از شناخته شده ترین روش هایی است که با ایجاد تنش های پسماند فشاری سطحی، سبب حذف یا محدودسازی تنش های پسماند کششی حاصل از جوشکاری شده و به بهبود عمر و کارکرد قطعات جوشکاری شده، کمک شایانی می کند؛ با این حال، تاکنون میزان اثر بخشی این عملیات بر روی مقاطع جوشکاری شده بزرگ با تعداد پاس های جوشکاری بالا، مورد مطالعه قرار نگرفته است.در پژوهش حاضر، به بررسی عددی و تجربی اثر ساچمه پاشی بر توزیع مجدد تنش های پسماند حاصل از جوشکاری چند پاس، بر روی یک نمونه جوشکاری شده و نمونه ای با گرده جوش ماشین کاری شده، پرداخته شده است. در بررسی های اجزاء محدود به کار رفته در این پژوهش، از مدل های سه بعدی جوشکاری و مدل های ساچمه پاشی با پاشش تصادفی استفاده شده است. همچنین، مطالعات اجزاء محدود گسترده ای نیز به منظور بررسی اثر ابعاد مدل و تعداد پاس ها، بر پیش بینی تنش های پسماند حاصل از جوشکاری انجام گرفته است.نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که حتی در اتصالات جوشکاری شده با ابعاد بزرگ و تعداد پاس های جوشکاری زیاد، ساچمه پاشی دارای اثر بسیار مطلوبی بر کاهش تنش های پسماند کششی است. همچنین کاهش تعداد پاس های جوشکاری در مطالعات اجزاء محدود، بدون اثرگذاری بر صحت پاسخ های به دست آمده در نواحی سطحی، سبب کاهش چشمگیر زمان انجام محاسبات می گردد
