حمل و نقل مواد خطرناک به واسطه خطرات زیست محیطی و اجتماعی که در پی دارد، در اکثر مواقع تحت نظارت دولت قرار میگیرد. یکی از ابزارهای متداول دولتها برای کاهش ریسک حمل و نقل مواد خطرناک، جلوگیری از عبور حاملهای مواد خطرناک از مسیرهای پر خطر و غیر اقتصادی کردن این مسیرها از طریق اعمال جریمه بر حاملهای عبوری از این مسیرهاست. در چنین شرایطی از یک سو، توزیع کننده به دنبال اقتصادی ترین مسیرهای ممکن در طول شبکه توزیع میباشد و از سوی دیگر دولت با کنترل مسیرها، به دنبال کمینه کردن ریسک حاصل از عبور این حاملها و هدایت غیر مستقیم آنها به مسیرهای ایمن تر هستند. به دلیل ماهیت برخی از مواد خطرناک، عدم توانایی سنسورهای نظارتی در کشف این مواد و یا نحوه بسته بندی و امکان اختفای این مواد از سوی توزیع کننده، کشف این محموله ها به صورت قطعی انجام نمی گیرد و حمله صورت گرفته ممکن است کاملا موفقیت آمیز نباشد. در این مقاله یک مدل دوسطحی برای مسئله ارائه میشود. دولت قصد دارد کشف حاملهای خاطی را حداکثر کند، و توزیع کننده قصد دارد هزینه توزیع را حداقل نماید. مسئله به علت آنکه کشف حاملهای خاطی احتمالی است تصادفی در نظر گرفته شده است. یک مثال عددی برای تحلیل مدل پیشنهادی آورده شده است.
