مقدمه: یادگیری خودرهیاب فرایندی است که فراگیران برای شناسایی نیازها، اهداف، منابع و اجرای راهبردهای یادگیری خود نیازمند به ابزارهای نوین هستند. از این رو پژوهش حاضر با هدف شناسایی ابزارهای الکترونیکی برای پرورش مهارت یادگیری خودرهیاب در برنامه درسی دانشجویان انجام شد. روشها: رویکرد پژوهش، کیفی و روش آن فراترکیب بود. جامعه آماری شامل مطالعات انجام شده در بازه زمانی 1385 تا 1400 و 2006 تا 2022 در حوزه ابزارهای الکترونیکی و یادگیری خودرهیاب بود که با کلیدواژههای مشخص در پایگاههای اطلاعاتی داخلی مانند؛ مجلات به جمع آوری پرداخته IJET, Google scholar, Eric, Science direct نور، مگیران، سیویلیکا، گنج و علم نت و پایگاههای خارجی شد که جمعاً 239 مطالعه بررسی و پس از چندین مرحله غربالگری نهایتاً 54 واحد مطالعاتی انتخاب شد. تحلیل داده های پژوهش نیز با روش تحلیل محتوا به شیوه کدگذاری انجام شد. نتایج: یافتهها در مرحله کدگذاری باز نشان داد؛ برای پرورش مهارت یادگیری خودرهیاب از 58 ابزار استفاده شده که براساس نتایج کدگذاری محوری در دو دسته ابزارهای همزمان و غیرهمزمان تقسیمبندی شدند. همچنین نتایج مرحله کدگذاری انتخابی نیز ابزارهای به دست آمده را در چهار مقوله اصلی: ابزارهای جستجوی منابع، ارتباط و مشارکت، مدیریت و ارائه محتوا و موکها طبقهبندی نموده است. نتیجه گیری: پژوهش حاضر براساس ویژگیها و ماهیت رسانهای، ابزارها را در چهار مقوله، طبقهبندی نموده که میتواند در طراحی برنامه درسی الکترونیکی با هدف پرورش مهارت خودرهیابی و رویکرد فعال استفاده گردد.
