پژوهش حاضر با هدف بررسی چگونگی تجربه برنامه درسی در دوره کارشناسی ارشد در رشته برنامه ریزی درسی دانشگاه بوعلی سینا صورت گرفته است. این پژوهش با روش پدیدارشناسی انجام گرفته است. مشارکت کنندگان در این پژوهش، 27 نفر از دانشجویان ورودی کارشناسی ارشد در 3 سال تحصیلی 1394-1393، 1395-1394 و 1396-1395 در رشته برنامه ریزی درسی بوده-اند. ابزار جمع آوری اطلاعات، مصاحبه های نیمه ساختاریافته، دفترچه یادداشت روزانه و مشاهدات و گفتگوهای غیررسمی پژوهشگر با دانشجویان بوده است. یافته ها حاکی از آن بود که دانشجویان در هر یک از سطوح برنامه درسی تجربه شده با تجارب متفاوتی مواجه شدند که عبارتند از: 1- برنامه درسی مورد انتظار: دانشجویان انتظاراتی مانند کوتاهی طول دوره، قوی بودن در سطح زبان انگلیسی و سخت بودن دوره کارشناسی ارشد را داشتند. 2- برنامه درسی نهفته: دلیل ورود آن ها بیشتر بر مبنای دستیابی به شغل بوده است. دانشجویان بیشتر در این سطح به ضعف در استفاده از پایگاه های اطلاعاتی، ترجمه متون زبان انگلیسی و عدم شناخت از فرآیند پایان نامه نویسی و پژوهش اشاره داشتند. 3- برنامه درسی تعاملی: این سطح، پیچیده ترین و پر متغیرترین سطح برنامه درسی تجربه شده در پژوهش حاضر بود. در این سطح مقوله هایی مثل ناکارآمدی جلسه معارفه، مواجهه دانشجویان با محتوای درس ها، مشکلات دانشجویان در انجام تکالیف، مشکلات دانشجویان در ارزشیابی پیشرفت تحصیلی، تعامل و پاسخگو بودن اساتید و تجربه انجام پایان نامه حاصل شد که هر یک، شامل زیرمقوله هایی است. 4- برنامه درسی یادگرفته شده: آن ها یادگرفته اند که تعامل با استادان، به ویژه استاد راهنما و زمان بندی برای انجام پژوهش، به ویژه پایان نامه عامل موفقیت خواهد بود. براساس یافته های پژوهش، پیشنهاد می شود جلسه معارفه برای دانشجویان ورودی به تفکیک رشته و با حضور اساتید همان رشته برگزار شود. هم چنین استادان راهنما با استفاده از دانشجویان سال های بالاتر، حلقه هایی برای انتقال تجربیات به دانشجویان تازه وارد فراهم سازند. برگزاری دوره های آموزشی پایان نامه و پروپوزال نویسی برای دانشجویان ورودی توصیه می شود.
