مقدمه و هدف : سازگاری با تغییرات برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بسیار مشکل است. این افراد به دلیل اختلال در تعاملات اجتماعی و برقراری ارتباط دارای سطوح بالای استرس هستند و نیز کمتر در فعالیت های بدنی شرکت می کنند ، در نتیجه به طور پایه سطح کورتیزول و ضربان قلب استراحتی آن ها بالا است . ازطرفی در فعالیت آبی کل بدن بدون هرگونه فشار و استرس اضافی می تواند ورزش کند و محیط آبی گرم سبب افزایش کشیدگی طبیعی عضله و انجام حرکات بیشتر می شود، همچنین غوطه وری در آب باعث از بین رفتن محدودیت های حرکتی مرتبط با جاذبه زمین می گردد. از این رو با توجه به موارد بیان شده می توان از ورزش های آبی برای کمک به کودکان ناتوان ذهنی و جسمی جهت کاهش سطح استرس و افزایش آمادگی جسمانی خصوصا قلبی ریوی استفاده نمود. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی اثر ورزش آبی بر سطح کورتیزول، ضربان قلب استراحتی و استقامت قلبی تنفسی کودکان مبتلا به اوتیسم است. مواد و روش ها : در این تحقیق تعداد 11 کودک 5 تا 10 سال مبتلا به اوتیسم شرکت کردند که بعد از آزمایشات پزشکی و ارزیابی روانی، کودکان به مدت 8 هفته به صورت دو بار در هفته تحت برنامه ورزش در آب قرار گرفتند. قبل و بعد از مداخله آزمایش کورتیزول ادراری، ارزیابی قلبی تنفسی توسط تست 20 متر شاتل ران و ضربان قلب استراحتی بوسیله فشارسنج بازویی سنجیده شد. نتایج : در این تحقیق نتایج آماری نشان دادند که 8 هفته ورزش آبی بطور معناداری باعث کاهش سطح کورتیزول ادراری کودکان مبتلا به اوتیسم می شود (050P < ). اما تاثیر معناداری بر ضربا ن قلب استراحتی و VO2max نداشت(050
