علی حیدریان پور

هدف این پژوهش، تعیین تأثیر ویبراسیون با دامنه مختلف و فرکانس ثابت بر روی استخوان ران و درشتنی رت اوراکتومی بود. 23 سر رت اوراکتومی در دو گروه تمرینی ویبراسیون با دامنه پایین )تعداد= نُه( و دامنه )تعداد= نُه( و گروه شم)تعداد= پنج( تقسیم شدند. شش سر رت سالم بدون جراحی نیز در گروه کنترل باال جای گرفتند. گروههای تمرینی بهمدت هشت هفته روی دستگاه ویبراسیون با زمان پیشرونده سه تا پنج دقیقه، تناوب دو تا هفت بار تکرار و زمان استراحت یک دقیقه قرار داده شدند. شاخصهای مقاومت مکانیکی سفتی، استرس، انرژی جذبشده و درصد جابهجایی استخوان ران و درشتنی، با آزمون خمش سه نقطهای پس از اتمام پروتکل ویبراسیون کل بدن ارزیابی شدند. شاخص مکانیکی سختی استخوان بین گروه تمرینی دامنه باال )P=0/024) )HA) و گروه تمرینی دامنه پایین )P=0/006( )LA) در مقایسه با گروه شم در استخوان ران و درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص استرس بین گروه تمرینی HA (P=0/000) و گروه تمرینی P=0/001) LA) نسبت به گروه شم، در استخوان درشتنی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص انرژی جذبشده فقط در گروه تمرینی P=0/006) LA) با گروه شم در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. افزایش معناداری بین گروه کنترل نسبت به گروه شم، در شاخصهای ذکرشده نیز مشاهده شد (P=0/014 ،P=0/000 ،P=0/011). یافتههای این پژوهش نشان داد که ویبراسیون با دامنه پایین اثر بیشتری بر افزایش مقاومت مکانیکی استخوان داشته است؛. همچنین، پاسخ ارتعاشات مکانیکی بر پارامترهای مکانیکی استخوان درشتنی بیشتر بوده است و ارتعاشات کل بدن توانسته است مقاومت مکانیکی استخوان را در شرایط اوراکتومی به سطح استخوان سالم نزدیک کند.