علی حیدریان پور

بیماری دیابت یک اختلال متابولیکی است که به علت نقص در ترشح انسولین و یا ناتوانی بافت‎ها درپاسخ به انسولین ایجاد می‎شود. این بیماری در درازمدت باعث ایجاد آسیب دربافت بیضه‎،کاهش کیفیت مایع منی کاهش سطح تستوسترون شده و در نهایت منجربه ناباروری در مردان می‎شود. اخیراً از روش های درمانی برای درمان دیابت و پیشگیری از اثرات پاتولوژیک آن در بافت بیضه استفاده می‎شود. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی اثر 10 هفته تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح سرمی هورمون‎های جنسی، پارامترهای اسپرم، استرس اکسیداتیو و ظرفیت آنتی اکسیدانت بافت بیضه موش‎های صحرایی دیابتی نوع 2 بود. مواد و روش‎ها: بدین منظور، 60 سرموش صحرایی نربالغ در 5 گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی تمرین استقامتی، دیابتی تمرین مقاومتی و دیابتی گروه ترکیبی تقسیم شدند. ﺟﻬﺖ اﻟﻘﺎی دﯾﺎﺑﺖ، ﭘﺲ از 12 ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺎﺷﺘﺎﯾﯽ، از روش ﺗﺰرﯾﻖ درون ﺻﻔﺎﻗﯽ mg/kg120 ﻣﺤﻠﻮل نیکوتین آمید به همراه mg/kg 65 ﻣﺤﻠﻮل STZ اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮدﯾﺪ. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین اپیدیدیم چپ جهت بررسی پارامترهای اسپرم و سرم خون موش‎های صحرایی جهت بررسی هورمون‎های جنسی جمع آوری شد. داده‎ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ (one-way ANOVA) و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 بررسی شدند. یافته ها: 10 هفته تمرین استقامتی و ترکیبی موجب کاهش معنا‎دار قند خون این گروه نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (05/0P<). همچنین تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی موجب افزایش معنا‎دار سطوح سرمی تستوسترون، LH و FSH در گروه تمرین‎های تمرین نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (005/0P<). برخی از پارامترهای اسپرم در گروه‎های تمرین نسبت به گروه کنترل دیابتی بهبود یافت (05/0P<). در گروه‎های تمرین نسبت به گروه کنترل دیابتی MDA کاهش معنادار و TAC افزایش معنادار مشاهده شد (05/0P<). نتیجه گیری: به نظر می‎رسد تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی از طریق کاهش MDA و افزایش TCA در بافت بیضه موجب افزایش سطوح سرمی هورمون‎های جنسی تستوسترون و LH می‎شود که متعاقب آن بهبود پارامترهای اسپرم از جمله زنده مانی و قابلیت حرکت در موش‎های دیابتی نوع 2 را به همراه دارد.