زمینه و هدف: پارکینسون یک انحطاط پیشرونده دستگاه عصبی است که نورونهای دوپامینرژیک جسم سیاه تخریب و به دنبال آن مقادیر دوپامین در جسم مخطط کاهش مییابد.تلقیح سلولهای بنیادی و انجام تمرینات ورزشی از جمله راههای درمانی غیردارویی است که برای درمان این بیماری مورد توجه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تعاملی 8 هفته تمرین هوازی پس از تلقیح سلولهای بنیادی مغز استخوان بر شاخصهای رفتاری موشهای پارکینسونی است. مواد و روشها: 35 موش صحرایی نر نژاد ویستار، به طور تصادفی به پنج گروه هفت تایی کنترل سالم، کنترل پارکینسونی، تلقیح - سلول، تمرین و تلقیح سلول+تمرین تقسیم شدند. جهت ایجاد مدل پارکینسونی، تخریب جسم مخطط با تزریق 5 میکروگرم محلول 6 هیدروکسی دوپامین به صورت استریوتاکسی به داخل جسم مخطط صورت گرفت. برای جداسازی سلولهای بنیادی، از مغز استخوان 6 هفته استفاده شد که پس از کشت،حدود 105 سلول در 2 میکرولیتر محیط از طریق کانال به - فمور و تیبیای موشهای صحرایی نر 8 داخل جسم مخطط موشهای مورد نظر تزریق شد. تمرین هوازی شامل 8 هفته دویدن روی نوارگردانبا سرعت 15 متر بر دقیقهبود. برای ارزیابی رفتاری از تست چرخشی آپومورفین، تعادل و سیلندر استفاده گردید. نتایج:در گروه تلقیح سلول+تمرین کاهش معنیداریبه لحاظ تعداد چرخش در تست چرخشی آپومورفین، مدت اجرای تست تعادل و نیز که بیانگر اثر مثبت تلقیح سلول همراه با (P≤ 0/ عدم تقارن حرکتی در تست سیلندر نسبت به گروه کنترل پارکینسونی مشاهده شد ( 05 انجام تمرین بر شاخصهای رفتاری تعادل و عدم تقارن حرکتی است. نتیجه گیری:تلقیح سلولهای بنیادی مغز استخوان در جسم مخطط و به دنبال آن انجام تمرین
