علی گودرز

تشخیص کمپیلوباکتر به سه مرحله متوالی نیاز دارد که در پیوست الف شرح داده شده است. بسته به نوع نمونه و هدف آزمون، می‌توان از سه روش تشخیص مختلف استفاده کرد:  روش تشخیص A: تشخیص کمپیلوباکتر با غنی‌سازی، در نمونه‌های با تعداد کم کمپیلوباکتر و سطح پایین از میکروفلور زمینه و/یا با کمپیلوباکترهای تنش‌دار؛  روش تشخیص B: تشخیص کمپیلوباکتر با غنی‌سازی، در نمونه‌های با تعداد کم کمپیلوباکتر و سطح بالایی از میکروفلور زمینه؛  روش تشخیص C: تشخیص کمپیلوباکتر با پلیت گذاری مستقیم، در نمونه‌های با تعداد زیاد کمپیلوباکتر. یادآوری- محیط کشت مایع غنی‌کننده مورد استفاده در روش تشخیص B (پرستون براث) می‌تواند بسیار انتخابی باشد تا امکان بازیابی سویه‌های گونه کمپیلوباکتر (به‌خصوص کمپیلوباکتر کولی) را فراهم کند، به استاندارد ISO 17995 مراجعه شود. افزودن مکمل رشد به محیط کشت پرستون براث بازیابی گونه‌های کمپیلوباکتر و برخی سویه‌هایی که بدون آن رشد نمی‌کنند را افرایش می‌دهد. این موضوع پس از انتشار ISO 10272-1: 2017 به وجود آمد و به‌دلیل ویژگی‌های محلول آنتی بیوتیک است. داده‌های پشتیبان در آدرس https://standards. iso. org/iso/10272/-1/ed-1/en/amd/1/ قابل دسترس است.