مسکن و سرپناه، یکی از مهمترین نیازهای اساسی انسان است و به عنوان دارایی کلیدی خانوارها، عنصرتعیین کننده در موفقیتت اقتصادی ، شکل گیری هویت فردی و منزلت اجتماعی افراد به شمار میرود و می تواند در ابعاد اقتصاد کلان و خانوار نقش و اهمیتت ویژه ای داشتته باشتد و به دو شکل اجاره ای و ملکی تأمین شود. با توجه به اینکه مسکن ملکی بزرگترین سرمایه گذاری مالی در طول زندگی بسیاری از خانوارها استت، در تصتمیم گیری ها بر مسکن اجاره ای ارجحیت دارد و همچنین، در چند سال اخیر میزان اجاره نشینی در روستاها افزایش چشمگیری داشته است. عواملی بر انتخاب نوع تصّرف مستکن(ملکی و اجاره ای)در روستاها مؤثرند که شناسایی این عوام و میزان اثرگذاری آنها می تواند به سیاستگذاری و برنامه ریزی های بخش مسکن و بالا بردن سطح رفاهی و اقتصادی جامعه کمک کند. در این پژوهش با به کارگیری مدل پروبیت و استفاده از رویدادهای نمونه ای مربوط به بودجه خانوارهای روستایی ایران در سال ،1399 نحوه نوع تصّرف مسکن در مناطق روستایی بررسی شده است. نتایج نشان می دهند درآمد دائمی، سن، وضعیت تأهل ، شاغل بودن سرپرست خانوار و بعد خانوار، احتمال مالکیت مسکن در روستاها و میزان تحصیلات سرپرست خانوار احتمال اجاره نشینی را افزایش می دهند.
