شهرها همواره به عنوان محور اصلی توسعه و تحولات جوامع انسانی نقش کلیدی را در جنبه های مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی زندگی ساکنان ایفا می کنند. امروزه به دنبال گسترش شهرنشینی و رشد جمعیت شهری، مخاطرات و چالش های بسیاری از قبیل آلودگی های زیست محیطی، کمبود منابع، حاشیه نشینی و امثال آن بر سر راه توسعه شهرها قرارگرفته است، که با روش های پیشین مدیریت شهری قابل حل نیست. یکی از معضلات اصلی پیشرو عدم دستیابی به نرخ مطلوب رشد پایدار شهری است. لذا با گسترش جهانی دانش فناوری اطلاعات و ارتباطات مفهوم جدیدی تحت عنوان شهرهای هوشمند به منظور ارائه راه حلی در برابر مخاطرات شهرهای امروزی باهدف بهبود کیفیت زندگی شهروندان، توسعه پایدار شهری، حفظ منابع زیست محیطی و غیره به میان آمد. در ایران نیز با توجه به رشد چشمگیر جمعیت و عدم تناسب امکانات شهری با نیازهای روز جامعه، شهر هوشمند را می توان به عنوان ابزاری در راستای دستیابی به رشد پایدار، در نظر گرفت. هدف از این مطالعه بررسی اثر هوشمندی بر رشد پایدار شهری در استان های ایران طی سال های 1391-1397 است. روش انجام تحقیق به صورت کتابخانه ای و با استفاده از روش های آماری و اقتصادسنجی است. بدین منظور ابتدا به تعریف شهر هوشمند و ایجاد متغیر واحد هوشمندی به وسیله شاخص توسعه یافتگی موریس پرداخته می شود، سپس با استفاده از نرم-افزار Eviews عوامل مؤثر بر هوشمندی از طریق تخمین مدل رگرسیونی چند متغیره به کمک داده های پانل و روش DOLS شناسایی می گردد و درنهایت با تخمین مدل پانل ثانویه اثر هوشمندی بر متغیر رشد پایدار شهری موردبررسی قرار می گیرد. نتایج نشان می دهد که تقاضا اثر مثبت و معناداری بر هوشمندی شهرها در ایران دارد، یعنی با افزایش جمعیت تمایل شهرها برای حرکت به سمت هوشمندی نیز افزایش میابد. همینطور ارتباط مثبت و معنادار هوشمندی بر رشد پایدار شهری به اثبات می رسد. لذا نتایج به دست آمده مطابق با تئوری و مبانی نظری مطالعات پیشین است. در نهایت فراهم کردن بستر مناسب برای جذب سرمایه گذاران و بهبود حمایت های دولتی از نهاده های دخیل در هوشمندسازی شهری همراه با تفکیک آماری صنایع مرتبط در کنار افزایش آگاه سازی عمومی توصیه می گردد.
