در اقتصاد بیشتر کشورها مصرف بخش خصوصی بیش از 50 درصد تقاضای کل را تشکیل می دهد. با توجه به سهم بالای هزینه های مصرفی از تولید ناخالص داخلی، بررسی آن اقتصاددانان را به شناخت دقیق تر تقاضای کل هدایت می کند. سیاستگذاران اقتصادی با شناسایی عوامل مؤثر بر مصرف، قادر خواهند بود تا از طریق تحریک متغیرهای مورد نظر، میزان مصرف را در شرایط رکودی و یا تورمی در جهت مناسب هدایت کنند. شناخت میزان مصرف و به تبع آن بدست آوردن میل نهایی به مصرف می تواند جهت روندهای اقتصادی آینده را در زمینه های تغییر الگوی مصرف، افزایش یا کاهش سرمایه گذاری از طریق پیش بینی پس اندازهای احتمالی و برآورد مخارج مصرفی آینده، مشخص کند. هدف این پژوهش اندازه گیری و تحلیل اثر دارایی مسکن بر مصرف بخش خصوصی با استفاده از داده های سری زمانی در ایران برای سال های (1390-1360) می باشد. این مطالعه به تجزیه و تحلیل ارتباط مذکور در قالب الگوی اقتصاد سنجی خودتوضیح برداری با وقفه های توزیعی (ARDL) پرداخته است. همچنین میل نهایی به مصرف کوتاه مدت و بلندمدت از درآمد دائمی، دارایی مسکن و ثروت مالی بدست آمده است که برای درآمد دائمی به ترتیب 55/0 و 62/0 می باشد و برای دارایی مسکن به ترتیب 56/0 و 70/0 بدست آمده است. هم-چنین الگوی تصحیح خطا نشان دهنده تعدیل عدم تعادل های کوتاه مدت با ضریب 48/0 است که سرعت تعدیل نسبتأ مناسبی محسوب می شود. از دیگر نتایج بدست آمده در این پژوهش اثر معنادار مثبت و ناچیز دارایی مالی بر مصرف بخش خصوصی در ایران می باشد.
