حکیمان و پزشکان در طول تاریخ اسلام، تحقیقات گسترده ای درباره طب زنان و مامایی تحت عنوان طب الحُبلی انجام داده و در این راستا آثار و رساله هایی از خود به جا گذاشته اند. بررسی این متون که در اوج شکوفایی علوم در سده چهارم و پنجم هـ.ق به طب مامایی اختصاص یافته بود، روشنگر اهمیت این موضوع به عنوان یکی از شاخص های تمدن بشری در نظام سلامت زنان و نوزادان است. در این پژوهش اصول طب مامایی مورد توجه و سیرتحول این علم تا پایان سده هفتم هجری مورد بررسی قرار گرفت. منابع طب عمومی به عنوان منابع دست اول و بررسی تک نگاری ها و رساله ها در تراز دوم پژوهش، قرار گرفت. این مطالعه به روش کتابخانه ای براساس کُتب مرجع، در دسترس و قابل اعتماد طب اسلامی در دوره مذکور به شیوه تاریخی- توصیفی به همراه تحلیل و نقد پژوهشی و مقایسه تلفیقی با طب مامایی امروز انجام گرفت. این پژوهش می کوشد پس از استخراج فهرستی از مباحث ماماییِ مورد توجه اطباء اسلامی، تا حد امکان محققان و خوانندگان را با تکنیک های مامایی تا پایان دوره مورد نظر، آشنا کند.
