1404/02/01
عباس فرح آور

عباس فرح آور

مرتبه علمی: استادیار
ارکید:
تحصیلات: دکترای تخصصی
اسکاپوس: 34881784200
دانشکده: دانشکده کشاورزی
نشانی: همدان جانبازان بلوار شهید بهادربیگی مجتمع مسکونی اساتید دانشگاه بوعلی بلوک 1 واحد 1
تلفن: 08134227319

مشخصات پژوهش

عنوان
اثر افزودن کروم آلی و الکارنیتین به جیره بره های پرواری بر عملکرد، متابولیسم گلوکز و برخی فراسنجه های خونی
نوع پژوهش
مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها
کروم-الکارنیتین- مقاومت انسولینی- بره های پرواری
سال 1396
مجله پژوهش در نشخوارکنندگان – دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان
شناسه DOI
پژوهشگران محمود مسیبی ، حسن علی عربی ، عباس فرح آور

چکیده

سابقه و هدف: کروم در متابولیسم نشخوارکنندگان نقش مهمی ایفا می کند. شرایطی مانند افزایش سرعت رشد، تنش و زیست فراهمی پائین کروم در منابع خوراکی، منجر به تخلیه ذخایر کروم بدن شده و اختلالات متابولیکی و کاهش عملکرد رشد رخ می دهد. الکارنیتین نیز ترکیبی است که از اسیدهای آمینه لیزین و متیونین ساخته می شود و در بسیاری از فرآیندهای متابولیکی دخالت دارد و با تأثیر بر متابولیـسم لیپیدها در افزایش رانـدمان تولید انرژی موثر است. هنگام استفاده توأم کروم و الکارنیتین در جیره برخی گونه های حیوانی، اثر متقابل مثبتی بر متابولیسم کربوهیدات ها و لیپیدها مشاهده شده است. بنابراین هدف از این آزمایش بررسی اثر استفاده از کروم آلی (به شکل کروم-متیونین) و الکارنیتین به عنوان مکمل در جیره غذایی بره های پرواری بر عملکرد رشد، متابولیسم گلوکز و برخی فراسنجه های خونی بود. مواد و روش ها: این آزمایش به مدت 60 روز با تعداد 24 رأس بره نر نژاد مهربان با میانگین سن 3 تا 4 ماه در قالب طـرح کاملاً تـصادفی با 4 تیمار و 6 تکرار انجام شد. تیمارها شامل: 1-تیمار شاهد) فقط جیره پایه دریافت کرد؛ 2-تیمار کروم) دریافت 500 میکروگرم کروم به ازای هر راس بره در روز؛ 3-تیمار الکارنیتین) دریافت 500 میلی گرم الکارنیتین به ازای هر راس بره در روز؛ 4-تیمار کروم- الکارنیتین) دریافت توأم کروم و الکارنیتین با غلظت های ذکر شده در تیمار2 و 3 بودند. مکمل ها به صورت سرک به جیره پایه اضافه شدند. عملکرد بره ها و فراسنجه های خونی و مایع شکمبه اندازه گیری شد. بدین منظور در پایان آزمایش قبل از وعده غذایی صبح نمونه خون و مایع شکمبه اخذ شد. جهت ارزیابی متابولیسم گلوکز، از هر تیمار 4 راس بره به طور تصادفی برای تست تحمل گلوکز انتخاب و به ازای هر کیلوگرم وزن زنده 5/0 میلی لیتر دکستروز 50% درون ورید وداج تزریق و در زمان های 5، 10، 20، 30، 40، 60، 80، 100 و120 دقیقه بعد خونگیری گردید. غلظت گلوکز در نقاط زمانی (دقیقه) پس از انفوزیون گلوکز، سرعت زدوگی پلاسما از گلوکز، زمان رسیدن به نصف و سطح زیر منحنی محاسبه شد. یافته ها: میزان خوراک مصرفی، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی، غلظت آمونیاک شکمبه و اسیدهای چرب فرار کل در هیچ یک از تیمارها، باهم اختلاف معنی داری نداشت (05/0