در پژوهش حاضر تأثیر تغذیه سولفات روی و نیترات پتاسیم و بر همکنش آنها بر رشد، عملکرد و برخی ویژگی های بیوشیمیایی توت فرنگی رقم پاروس تحت تنش شوری مورد بررسی قرار گرفت. تیمارها شامل 1- عدم تنش شوری و تغذیه تکمیلی 2- تنش شوری 40 میلی مولار بدون تغذیه تکمیلی 3- تنش شوری 40 میلی مولار به اضافه تغذیه تکمیلی سولفات روی با غلظت 5/1 میکرومولار 4- تنش شوری 40 میلی مولار به اضافه تغذیه تکمیلی نیترات پتاسیم با غلظت 5 میلی مولار 5- تنش شوری 40 میلی مولار به اضافه تغذیه تکمیلی نیترات پتاسیم با غلظت 5 میلی مولار و سولفات روی با غلظت 5/1 میکرومولار بود. تنش شوری منجر به کاهش تعداد و سطح برگ، وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه ، طول و عرض ریشه گردید. توزیع ماده خشک تحت تاثیر شوری قرار گرفت و در تنش شوری رشد ریشه بیشتر از اندام هوایی بود. تیمارهای تغذیه ای سولفات روی و نیترات پتاسیم و ترکیب این دو تحت تنش شوری باعث افزایش تعداد برگ، سطح برگ، عرض ریشه و وزن تر ریشه شدند. تغذیه تکمیلی سولفات روی و نیترات پتاسیم به صورت منفرد وزن تر و خشک شاخساره و وزن خشک ریشه را در تنش شوری افزایش دادند. تغذیه تکمیلی سولفات روی و نیترات پتاسیم و ترکیب سولفات روی با نیترات پتاسیم تحت تنش شوری توانست غلظت کلروفیل a و کارتنوئید ها را افزایش دهد. نشت یونی، غلظت مالون دی آلدهید، پراکسید هیدروژن، پرولین، کربوهیدرات های محلول، فنل کل ، فلاونوئید و ظرفیت آنتی اکسیدانی برگ تحت تنش شوری افزایش داشت و تغذیه تکمیلی سولفات روی و نیترات پتاسیم مقادیر این پارامتر ها را کاهش داد. محتوای نسبی آب برگ و پروتئین های محلول کل طی تنش شوری کاهش یافت و تیمارهای تغذیه ای نیترات پتاسیم و سولفات روی باعث افزایش این صفات شدند. فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی کاتالاز و آسکوربات پراکسیداز طی تنش شوری افزایش و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز کاهش داشت. تغذیه سولفات روی در شرایط تنش شوری فعالیت آنزیم کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز را افزایش داد. تغذیه نیترات پتاسیم فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز را بالا برد. تغذیه سولفات روی باعث کاهش سدیم و کلر در برگ شد. همگی تیمارهای تغذیه ای نسبت پتاسیم به سدیم برگ و ریشه را تحت تنش شوری افزایش دادند. تیمارهای تغذیه ای نیترات پتاسیم و سولفات روی به صورت منفرد توانستند طی تنش شوری عملکرد بوته را عمدتا
