متن های پهلوی از جمله متن های دوره ی میانه زبان های ایرانی غربی اند. این متن ها به خط پهلوی کتابی نگاشته شده-اند و به دو دسته اصلی متن های دینی و غیر دینی تقسیم می شوند. بررسی این متن ها از جهت شناخت ویژگی های زبانی زبان فارسی میانه که پیشینه ی زبان فارسی دری و فارسی امروز است دارای اهمیت است. گذشته از آن، متن های فلسفی، حقوقی، فقهی و کلامی و مطالب باقی مانده در خصوص علوم پزشکی و جغرافیا و گیاه شناسی در لابه لای متن های فلسفی و کلامی و نیز دو متن خاص در مورد فرهنگ نگاری، ویژگی های زبان علم در ایران باستان را برای ما روشن می نماید. در این مقاله متن های دینکرد هفتم، پنجم و سوم و نیز دو متن فرهنگ پهلویگ و فرهنگ اوریم ایوک و متن پازند شکند گمانیک از دید نحو ، صرف و معنی شناسی تاریخی مورد بررسی قرار گرفته اند و مثال هایی از هر مورد ذکر شده است. در پایان این نتیجه گیری مطرح شده است که زبان علم در ایران باستان چه ویژگی هایی داشته است.
