این پژوهش در آزمایشگاه گروه علوم باغبانی، دانشگاه بوعلی سینا انجام خواهد گرفت. ابتدا گیاه مفرا (Nepeta crispa) از زیستگاه طبیعی آن در دامنه های کوه الوند در استان همدان جمع آوری شده و نشاء گوجه فرنگی(Lycopersicum esculentum) در گلخانه گروه علوم باغبانی کشت می شود. سپس گیاهان مزبور خشک و جهت اسانس گیری به آزمایشگاه انتقال داده می شوند. با استفاده از دستگاه کلونجر، اسانس گیاه دارویی تهیه و عصاره نشا ء گوجه فرنگی به روش متانولی استخراج خواهد شد. سپس جدایه های خالص قارچ های بوتریتیس سینرا (Botrytis cinerea)، آسپرژیلوس فلاوس Aspergillus flavus)) و پنی سیلیوم (Penicillium italicum) از آزمایشگاه بیماری شناسی گروه گیاه-پزشکی تهیه و در محیط کشت PDA (سیب زمینی دکستروز آگار) کشت خواهند شد. پس از رشد، اسانس گیاه دارویی مفرا در غلظت های صفر، 150، 300، 450 و 600 میلی گرم در لیتر (تریپانی و همکاران، 2008) و عصاره نشا ء گوجه فرنگی در غلظت های 150، 300، 450 و 600 میکرولیتر در لیتر(عبدالملکی، 1387) به روش دیسک کاغذی (عبدالمالکی، 1389) اعمال خواهند شد و در محیط درون شیشه ای میزان بازدارندگی رشد قارچ ها بررسی می شود. سپس سوسپانسیون قارچ پنی سیلیوم تهیه و روی میوه پرتقال رقم مورو تهیه شده از باغ تجاری مهدشت شهرستان ساری مایه زنی می شود. پس از آن با غلظت های مختلف اسانس گیاه دارویی و عصاره نشا ء گوجه فرنگی تیمار خواهند شد. میوه ها به مدت سه ماه در سردخانه با دمای هفت درجه سانتیگراد و رطوبت 5±85 درصد انبار می شود. به فواصل زمانی یک ماه آلودگی به قارچ و نیز خصوصیات کیفی از جمله میزان سفتی، درصد اتلاف آب، مواد جامد محلول، اسیدیته قابل تیتر، میزان فساد، فعالیت آنتی اکسیدانی و محتوای ویتامین ث اندازگیری خواهد شد. داده های بدست آمده با نرم افزار آماری SAS نسخه 1/9 (SAS، 2004) مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهند گرفت. مقایسه میانگین ها با استفاده از آزمون چند دامنه ای دانکن انجام خواهد شد.
