علی اصغری صارم

چکیده: با گرفتار شدن سازمان های عمومی و خصوصی با بحران همه گیریِ کوید 19 (کرونا) لزوم حرکت آن ها به سمت و سوی استفاده از سازوکارهایی مدیریتی نظیر دورکاری دو چندان شد. هدف اصلی این پژوهش ارائه راه کارهایی به منظور توسعه ی نظام مند و بهینه ی آمادگی یکی از سازمان های عمومی کشور برای دورکاری از محل سنجش میزان آمادگی آن برای این امر است. پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نوع توصیفی-پیمایشی است .جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی کارکنان شهرداری همدان به تعداد 800 نفر است. نمونه آماری با استفاده از فرمول کوکران به تعداد 260 نفر انتخاب شد. جهت سنجش میزان آمادگی شهردادی همدان جهت پیاده سازی دورکاری از مدل استیل و بارسیا (2000) استفاده شد. نتایج نشان می دهد که سطح آمادگی شهرداری همدان جهت پیاده سازی دورکاری حدود 61 درصد و در سطح متوسطی قرار دارد. نتایج نشان داد که میزان آمادگی شهرداری جهت پیاده سازی دورکاری در بین ابعاد از منظر بافت سازمانی، شرایط سیستم های مربوط به زمینه کارویژه ها، شرایط فردی و شرایط منزل کارکنان سطح متوسطی دارد. میانگین آمادگی سازمان در فرضیه اصلی پژوهش و همچنین میانگین ابعاد شرایط سیستم های مربوط به زمینه کارویژه ها، شرایط فردی و شرایط منزل کارکنان تا حدودی بیشتر از مقدار استاندارد بود و در بعد بافت سازمانی، میانگین تا حدودی کمتر از مقدار استاندارد، به دست آمد. بنابراین پیشنهاد می شود که با ارتقای آمادگی برای دورکاری در چهار بعد مذکور، زمینه های مقابله با بحران مذکور فرآهم شود.