روششناسی «فن وقایع حساس» با وجود قدمت بیش از نیم قرن، هنوز در ایران ناشناخته بوده و در بیشتر کتابهای روش پژوهش از این روش شناسی سخنی به میان نیامده است. با وجود ابداع روششناسیِ «فن وقایع حساس» در دوره تسلط اثباتگرایی بر علم الاجتماع، این روش شناسی در سالهای اخیر و در حوزه پژوهشهای کیفی و پارادایمهای تفسیری و ساختگرایی با اقبال قابل توجهی روبرو شده است. مقاله حاضر در تلاش است با واکاوی مبانی تاریخی- فلسفی این روششناسی، پژوهشگران کشورمان را با آن آشنا کرده و سپس با تشریح اسلوب اجرایی پژوهش وقایع حساس در حوزه علمالاجتماع، آن ها را به انجام پژوهشهایی با این شیوه پژوهشی ترغیب کند. در این مقاله جایگاه پارادایمی این روششناسی، سیر تطور، شیوه انجام پژوهش با این روش شناسی و چگونگی تعیین مؤثق بودن و پایایی نتایج به دست آمده از آن مورد بحث قرار می گیرد. مقاله حاضر با بیان مزیتها و انتقادات مترتب بر این روششناسی به پایان میرسد.
