هدف: به‌دلیل آنکه مازاد و کسری وجوه نقد موجب کاهش ارزش شرکت می‌شود، مدیران سعی می‌کنند مقادیر بهینه‌ای از وجه نقد را نگهداری کنند. به بیان دیگر، شرکت‌ها تلاش می‌کنند نسبت وجه نقد واقعی خود را به سمت نسبت بهینه سوق دهند. عوامل مختلفی روی سطح نگهداشت وجه نقد و سرعت تعدیل آن مؤثرند. این پژوهش اثر همه‌گیری کووید 19 را مدنظر قرار می‌دهد که انگیزۀ احتیاطی را برای نگهداشت وجه نقد تقویت کرده است. روش: این پژوهش از مشاهدات 159 شرکت در بازۀ زمانی 1401-1387 استفاده کرده و از رگرسیون حداقل مربعات تعمیم‌یافته و رویکرد گشتاورهای تعمیم‌یافتۀ سیستمی با کنترل اثرات سال‌ها و صنایع بهره برده است. یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که در دورۀ همه‌گیری کووید 19 در مقایسه با سال‌های قبل از آن، نسبت نگهداشت وجه نقد شرکت‌ها حدود دو برابر شده و سرعت تعدیل آن نیز نزدیک به 40درصد افزایش داشته است. نتایج آزمون‌های استحکام که با یافته‌های اصلی پژوهش همخوانی دارد، با مفاهیم مطرح در نظریۀ توازن سازگار است. نوآوری: این پژوهش ادبیات موجود دربارۀ تأثیر کووید 19 بر انگیزه‌های احتیاطی نگهداشت وجه نقد را توسعه می‌دهد و با تأکید بر نقش همه‌گیری کووید 19 در تشدید فشارهای مالی بر شرکت‌ها، بیانگر افزایش سرعت تعدیل نسبت نگهداشت وجه نقد به‌عنوان روشی برای اجتناب از تبعات مالی این همه‌گیری است.
