وجود عدم تقارن اطلاعاتی و تضاد منافع بین مدیران و سهامداران موجب بروز پدیده خطر اخلاقی می شود. خطر اخلاقی بدان معناست که امکان دارد مدیران تصمیماتی اتخاذ کنند که منافع سهامداران را تامین نکند. از جمله تصمیمات ناکارا می توان به سرمایه گذاری بیشتر یا کمتر از حد نیاز در نیروی اشاره نمود. یکی از راه های جلوگیری از اتخاذ تصمیمات ناکارای سرمایه گذاری، ارتقاء کیفیت گزارشگری مالی است، زیرا این امر موجب افزایش نظارت ذینفعان بر تصمیمات مربوط به تعیین تعداد نیروی انسانی واحد تجاری، می شود. در این پژوهش ، تاثیر دو مؤلفه کیفیت گزارشگری مالی (کیفیت اقلام تعهدی و کیفیت افشاء) بر درجه ناکارایی سرمایه گذاری در نیروی انسانی (که شامل بیش سرمایه گذاری و کم سرمایه گذاری در نیروی انسانی است) در نمونه ای متشکل از 107 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در بازه زمانی 1382 تا 1393 بررسی شده است. نتایج پژوهش در کل نشان می دهد که با افزایش در کیفیت اقلام تعهدی و کیفیت افشاء، میزان بیش سرمایه گذاری و کم سرمایه گذاری در نیروی انسانی کاهش می یابد و شرکت ها تعداد بهینه تری از کارکنان را به خدمت می گیرند.
